Λίγες μέρες πριν διάβασα το βιβλίο της Ελένης Ψυχούλη «Η Ελένη μαγειρεύει του καλού καιρού». Το σημαντικό σε αυτό το βιβλίο δεν είναι οι συνταγές. Τα χρόνια που ζούμε, που όλα έχουν γραφτεί και όλα έχουν φωτογραφηθεί με πολλούς τρόπους και φθηνό ή πιο ακριβό εξοπλισμό, με πολλά props ή με ό,τι κουζινικά βρέθηκαν στο συρτάρι της κουζίνας τυχαία, το βιβλίο αυτό έρχεται να μας γυρίσει και πάλι σε αυτό που σήμερα απουσιάζει: το καλό κείμενο. Food writing για κάποιους, τα κείμενα αυτά στα μάτια μου είναι περισσότερο σαν μικρά δοκίμια για την πραγματική αξία του φαγητού, για τις σχέσεις που αναπτύσονται γύρω από τα τραπέζια, αλλά περισσότερο για όλα αυτά τα πράγματα που χάνονται καθώς τα χρόνια περνάνε και οι άνθρωποι φέυγουν.
Τα τελευταία χρόνια διαβάσαμε πολλά για το φαγητό. Τα περιοδικά συνταγών και τα blogs, αντικατέστησαν κατά έναν τρόπο τα βιβλία, το μάτι μας χόρτασε avant garde foodstyling, περίπλοκες παρασκευές και συνταγές που για να τις φτιάξεις ένα μηνιάτικο δεν έφτανε σε υλικά -αλήθεια ποιός φτιάχνει τέτοιες συνταγές πια; Διαβάσαμε επίσης φαρμακερές κριτικές εστιατορίων από δημοσιογράφους που αναζήσαν λίγο ακόμη προσωπική προβολή, λίγη παραπάνω επισκεψημότητα αλλά και από απλούς πελάτες εστιατορίων που θέλησαν να εκφράσουν τη γνώμη τους και να λερώσουν με δύο εξυπνάδες τη σκληρή δουλειά των ανθρώπων στην κουζίνα.
Η ελληνική κουζίνα σερβίρεται σε δέκα εστιατόρια της πρωτεύουσας ή μήπως είναι αυτό με το οποίο γεμίζει το στομάχι μας όταν γυρίζουμε κουρασμένοι το βράδι στο σπίτι; Τα παράξενα χρόνια που ζούμε μας έχουν κάνει να αναζητούμε την ένταση του fast food στις γεύσεις που μαγειρεύουμε μόνοι μας; Τι μαγειρεύουνε στα χιλιάδες μικρά εστιατόρια της επαρχίας; Απόψε, για κάθε ένα νέο ταλέντο που μπαίνει σε μία κουζίνα για να σερβίρει τον τραχανά με ένα νέο τρόπο, δέκα γιαγιάδες θα κάνουν μία τηγανιά πατάτες για το εγγόνι τους ενώ τα περισσεύματα από το μεσημεριανό θα μπουν σε μικρά τάπερ και άδεια κουτάκια βιτάμ για να γίνουν αύριο μία ποικιλία για ούζο που θα σερβιριστεί στο μπαλκόνι αργά το απόγευμα.
Επίσης:
Η συνέντευξη του Περικλή Κοσκινά στον M. Hulot. Καταπληκτικός.
H συνέντευξη της Εύης Βουτσινά στον M. Hulot.
«Το μποστάνι» της Ελένης Ψυχούλη, είναι το πιο συγκινητικό κείμενο που διάβασα φέτος.
Το διαβάζεις στο βιβλίο της. Η νεά της στήλη στη Lifo είναι εδώ. Το γράψιμο της είναι λαμπερό όπως κα τότε που τη διάβαζα κάθε Σάββατο.
